Proces porozumiewania się ludzi, zwany również – niezbyt zręcznie – „komunikacją interpersonalną”, jest chyba najpowszechniejszą formą kontaktów społecznych. Prywatne rozmowy, negocjacje polityczne, egzamin uniwersytecki, dyskusja naukowa – to nieliczne tylko przykłady tego procesu.
W trakcie porozumiewania się nadawca (lub grupa nadawców) przesyła komunikat do odbiorcy. Treścią tego komunikatu mogą być informacje o świecie zewnętrznym, o innych ludziach i wreszcie o samym sobie. Może on być przekazany w formie obrazowej, symbolicznej, semantycznej lub behawioralnej. Odbiorca dekoduje ten komunikat i następnie zwrotnie przesyła własne informacje. Role nadawcy oraz odbiorcy zmieniają się w kolejnych fazach rozmów, negocjacji ‚ czy dyskusji.
Porozumiewanie często jest zakłócane zarówno przez czynniki losowe (takie jak szumy w aparacie telefonicznym), jak i przez czynniki intencjonalne (takie jak celowe wprowadzanie w błąd nadawcy). Dokładniejszy opis tego procesu podaje
W ostatnich dziesiątkach lat porozumiewanie się ludzi stało, się przedmiotem wielu badań empirycznych. Wzbudziło ono zainteresowanie psycholingwistów (Kurcz, 1976), psychologów społecznych (Mika, 1972), psychologów osobowości (Grzesiuk, 1978) oraz psychologów zajmujących się procesami poznawczymi (Materska, 1975). Zajęli się nim socjologowie, filozofowie, psychiatrzy. Okazało się, że porozumiewanie się ludzi, a więc proces pozornie prosty, jest regulowany przez wiele czynników środowiskowych i osobistych.
