Kody strategii eksperymentowania zostały przejęte z badań, których autorami są Kuhn i Phelps (1982). Zaobserwowano trzy podstawowe typy strategii eksperymentowania: strategię losową albo inaczej prób i błędów, strategię izolowania zmiennych i strategię kombinatoryczną. Losowa strategia przeprowadzania eksperymentów reprezentuje względnie nieefektywne, niesystematyczne podejście do eksperymentowania. Strategia izolowania zmiennej jest skuteczna jedynie przy rozwiązywaniu pierwszych trzech problemów. Bardziej skomplikowane problemy, od 4 do 7, wymagają obu strategii: eksperymentalnego izolowania i kombinatorycznej. Zatem system kodowania strategii eksperymentowania przygotowano do określenia, czy i kiedy ma miejsce zmiana strategii (od wyłącznie samego izolowania zmiennej do zarówno izolowania zmiennej, jak i strategii kombinatorycznej). Kody strategii eksperymentowania dotyczyły wyłącznie typu zaprojektowanych eksperymentów chemicznych. Nie wiązały się one ani z typem organizacji społecznej, mającej miejsce przy wyborze tych eksperymentów, ani też z rodzajem rozmów, jakie pojawiały się podczas procesu projektowania. W ten sposób kodowanie strategii eksperymentowania przynosiło taką ocenę zachowania każdej diady (pary), która była niezależna od oceny otrzymanej w wyniku kodowania jej interakcji społecznych.
