Czajkowski i Pasierbski zalecają umieszczać sprowadzone zwierzęta w gospodarstwach o warunkach środowiska możliwie zbliżonych do tych, w których zwierzęta dotychczas bytowały. Gospodarstwa muszą dysponować pełnowartościową paszą. Zwierzęta należy importować w okresie pastwiskowym. Najwłaściwszy jest transport wodny, następnie samochodowy, gdyż wtedy stres transportowy jest stosunkowo niewielki. Ze schorzeń typowych dla okresu aklimatyzacji należy wymienić w kolejności: schorzenia narządów rozrodczych, zaczynające się zaraz po ocieleniu, zanokcice, schorzenia dróg oddechowych oraz masowo występujące i nader trudne do leczenia grzybice. Poważniejsze zaburzenia wywołane u importowanych jałowic procesem ekointegracji nie trwają dłużej niż jeden rok. Zdaniem Hoekstera przy doskonaleniu hodowli, szczególnie w krajach rozwijających się, nie zawsze jest uzasadnione dążenie do wyparcia lokalnych ras dobrze przystosowanych do warunków (np. tropikalnych) i zastępowanie ich rasami szlachetnymi, a także nie zwracanie uwagi na ważność takich cech jak właściwości okrywy włosowej i skóry, wielkość moszny, okres dojrzewania płciowego. W pracy nad doskonaleniem inwentarza należy przywiązywać więcej uwagi do wartościowych, korzystnych genów występujących u wielu tubylczych ras zwierząt gospodarskich. Na przykład melanizm zwiększa odporność zwierząt w tropiku, gdyż mają dużo pigmentu w skórze. Przykładem mogą być dobre wyniki krzyżowania zebu z bydłem europejskim. Mieszańce, a także nowe rasy posiadające geny zebu doskonałe zaaklimatyzowały się ? głównie w południowych stanach USA.
