Dążąc do umożliwienia lotu na balonie w pożądanym kierunku, zaczęto czynić próby zastosowania do jego napędu znanych wówczas maszyn. W 1852 r. odbył się wzlot sterowca o napędzie parowym. Coraz więcej uwagi poświęcano też idei lotu na aparatach cięższych od powietrza. W wyniku badań własności lotu ptaków fizyk niemiecki H, Hemholtz (1821?1894) w 1873 r. wykazał, że lot człowieka na aparacie napędzanym siłą fizyczną, czyli lot mięśniowy, jest niemożliwy, gdyż człowiek posiada zbyt małą moc w stosunku do swego ciężaru i ciężaru aparatu, jaki wtedy mógł być zbudowany. Praca H. Helmholtza wskazywała więc, że ciężar całego aparatu musiałby być wystarczająco mały w stosunku do mocy zainstalowanego w nim zespołu napędowego. W okresie tym był już jednak znany silnik parowy; dziś wiemy, że silnik taki miał zbyt dużą masę i nie mógł rokować większych nadziei. Zastosowanie silnika parowego do napędu balonów pozwoliło jednak przekształcić je w sterówce. Aerodynamika jako nauka była w owym czasie również w początkowym stadium rozwoju, dopiero bowiem w końcu XIX w. pojawiły się poważniejsze prace w tej dziedzinie, a prawdziwy jej rozwój przypada właściwie na wiek XX.