Barwa purpurowa
Bruce zidentyfikował eksperyment CDF jako oznaczający, że F jest odczynnikiem działającym. George zaprzeczył temu argumentowi przez porównanie go z eksperymentem DEF, który nie spowodował pożądanej reakcji. Bruce odpowiedział, że D i E są silniejszymi cieczami i dlatego, uniemożliwiły działanie F. George następnie spróbował innego podejścia, pytając Bruce’a, na jakiej podstawie może stwierdzić, że to F, a nie C, zmienia barwę mieszaniny na purpurową. Bruce odpowiedział, pytając George’a, jak on może stwierdzić, że to nie zarówno C, jak i F zmieniają CDF na barwę purpurową. Ostateczną uwagą George’a było stwierdzenie, iż on po prostu wie, że to samo C. Ta wzajemna współpraca obrazuje rodzaje działań, które wydawały się wzbudzane przez pozostające w sprzeczności różne rozwiązania problemu. Dzieci ciągle powracały do wyników eksperymentów, aby mieć wsparcie danych. Ponieważ ich wnioski różniły się, zmuszone były rozpoznawać zarówno te informacje, które były sprzeczne z ich wynikami, jak i te dane, które je potwierdzały. Następnie dane te należało zintegrować w przekonujący argument na poparcie ich własnego punktu widzenia. Musiały również skonstruować kontrargumenty na propozycję partnera. Szczególnie Bruce był naciskany, aby zrewidować swoje wnioski na podstawie danych, które George dawał mu pod rozwagę. Pomimo swoich wysiłków George nie potrafił przekonać Bruce’a, aby ten zaakceptował jego wniosek. Na nieszczęście podczas trzeciej sesji nie uzyskali na tyle poprawnych dowodów eksperymentalnych, aby mieć możność osiągnięcia consensusu co do rozwiązania.
